M ‘ αρεσει πολυ να πηγαινω στο σινεμα. Απο μικρη οταν ημουν, μια ταινια σημαινε ενα μεσο διαφυγης απο την καθημερινοτητα. Εχω δει πολυ σινεμα, κυριως αμερικανικο κινηματογραφο. Εδω και δυο χρονια περιπου ομως θα ελεγα, η διαθεση μου για σινεμα εχει πεσει στο κατακορυφο. Δεν βγαινουν πια καλες ταινιες, κι η αληθεια ειναι οτι οι περισσοτερες δεν εχουν καμια πρωτοτυπια θεματικα.
Προχτες λοιπον, με παιρνει τηλεφωνο η παρεα μου και μου προτεινε να παμε να δουμε την ταινια αυτη. Βλεπω το τρειλερ στο οποιο προσεξα οτι εχει κινηματογραφικη ληψη στυλ 80ies που μου αρεσει. Το τρειλερ ομως δε σε προδιαθετει γι αυτο που θα δεις.
Ο τιτλος του φιλμ ειναι εμπνευσμενος απο ενα τραγουδι του Pascal Danel και η μονη αναφορα που γινεται στην ταινια σε σχεση με τον τιτλο ειναι για ενα ταξιδι που θα εκανε το πρωταγωνιστικο ζευγος για την 30η επετειο τους στην Κενυα, στο Κιλιμαντζαρο.
Η ταινία του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν είναι ένα κοινωνικό δράμα για έναν χειμώνα που ανεβαίνει από τον ευρωπαϊκό Νότο προς τον Βορρά. Οι εικόνες είναι ηλιόλουστες και έχουν μια διακριτική αίσθηση νοσταλγίας σαν αυτή που σε καταλαμβάνει αιφνιδιαστικά όταν ακούς γαλλικά τραγούδια από τα ανέμελα χρόνια του ’70.
Μια χουφτα αληθινοι χαρακτηρες, ενα σεναριο στρωτο και βαθια ανθρωπινο, που δειχνει εντονη και συνειδητοποιημενη πολιτικοποιηση, κανουν αυτη τη ταινια μοναδικη, και αξιζει να παει καποιος να τη δει. Περναει πολυ ομορφα και αισιοδοξα μηνυματα αυτη ταινια και ολοι οι ηθοποιοι παιζουν πολυ καλα, ιδιαιτερα το πρωταγωνιστικο ζευγαρι. Μακαρι να δουμε τετοιες ταινιες πιο συχνα στο μελλον…

Προσφατα ειδα την ταινια αυτη και ναι το ομολογω ηταν η πρωτη φορα. Ως παιδι και εφηβη αργοτερα τη σνομπαρα οπως και πολλα αλλα χιτ της εποχης( μη με ρωτησετε γιατι..).
Αν εξαιρεσεις το γεγονος οτι τα εφε της ταινιας ειναι πολυ ξεπερασμενα για τα σημερινα δεδομενα, η ταινια οχι μονο παρακολουθειται ευχαριστα αλλα ηταν και εκπληξη για μενα οσον αφορα τα νοηματα που ειχε.
Η ολη ιδεα βασιζοταν στο αν μπορουσες να κανεις ταξιδι στο χρονο και ο εφηβος Μαικλ Τζει Φοξ ταξιδευει στη δεκαετια του 50, την εποχη δηλαδη που ηταν εφηβοι οι γονεις του. Και πραγματικα αρχιζει να τους καταλαβαινει καλυτερα παρακολουθωντας τον τροπο ζωης τους. Βλεπει δηλαδη γιατι ο πατερας του ηταν δειλος, ενα ανθρωπακι ουσιαστικα που δεν επαιρνε καμια πρωτοβουλια και γιατι η μητερα του απο αδυνατη και περιζητη εφηβη γινεται χοντρη και bossy μεσηλικας. Στο σεναριο βεβαια, κανοντας προβολη των επιθυμιων του, αλλαζει τα καιρια εκεινα σημεια που θα καθοριζαν τη μετεπειτα πορεια των γονιων του και ετσι οταν επιστρεφει ξανα στο μελλον εχει τους γονεις που θα ηθελε να ειχε!
Η ταινια με εκανε να σκεφτω πανω σε αυτο που λεμε χασμα γενεων και πως, ως επι το πλειστον, δεν μπορουμε να τα βρουμε με τους γονεις μας και με εκανε να αναρωτηθω αν μπορουσα να ταξιδεψω στο χρονο και ζουσα απο κοντα τη ζωη της μανας και του πατερα μου θα μπορουσα να εξηγησω καλυτερα καποιες συνηθειες, κομπλεξ, αποθυμενα που εβγαλαν ως μεγαλοι και τα περασαν σε μας. Αραγε θα μπορουσα να κανω παρεα μαζι τους?? Επειδη φυσικα αυτο δε γινεται,- δυσκολα να μαθεις πραγματα για το παρελθον τους, μονο απο διηγησεις τους, και παλι χρειαζεται να φιλτραρεις πολυ οτι σου λενε- χρειαζεται λοιπον λιγη περισσοτερη κατανοηση. Εξαλλου υπηρξαν και αυτοι καποτε νεοι!
Η ταινια ειχε και μερικες εμπνευσμενες ατακες, οπως οταν ο τρελος επιστημονας ρωτα τον Τζει Φοξ ποιος ειναι ο προεδρος την ΗΠΑ για να τσεκαρει αν οντως ηρθε απο το μελλον και του απαντα ο Ρηγκαν, (θυμιζω η ταινια ειναι του 1985), ο επιστημονας γελαει στα μουτρα του και του λει αποκλειεται ενας τετοιος ηθοποιος να γινει προεδρος (ο Ρηγκαν ουσιαστικα ηταν κακος ηθοποιος και φυσικα κακος προεδρος!), η οταν συναντα τη μανα του στο παρελθον και εκεινη φυσικα δεν μπορει να ξερει οτι ειναι ο γιος της και μην ξεροντας το ονομα του τον βαπτιζει Καλβιν Κλαιν επειδη φορουσε εσωρουχα Καλβιν Κλαιν…
Αξιζει πιστευω να τη νοικιασετε και να τη θυμηθειτε, δεν ειναι τυχαιο που γνωρισε τεραστια επιτυχια εκεινη την εποχη, η παραγωγη ηταν Σπιλμπεργκ και η σκηνοθεσια Ζεμεκις!

Δεν ειναι το κανονικο τρειλερ αυτο της ταινιας. Καποιος fun της ταινιας εκανε αυτη την ωραια δουλεια μονταροντας σκηνες μεταξυ των ηθοποιων σπειντερ και μακ νταουελ υπο τη συνοδεια του κλασσικου τραγουδιου slave to love.

Για μενα ειναι η πιο αγαπημενη ταινια του σοντεμπεργκ. Μου ειχε κανει εντυπωση η απιστευτη φυσικοτητα με την οποια επαιζαν οι ηθοποιοι, εντελως αβιαστα, και η καμερα ειναι σαν να χαιδευει τα προσωπα των ηθοποιων, απεικονιζοντας καθε τους συναισθημα. Πολυ ανθρωπινη αλλα και ιδιαιτερα αισθησιακη ταινια.

Φανταζομαι ολοι λιγο-πολυ εχετε δει αυτην την ταινια, η τηλεοραση την εχει δειξει απειρες φορες.
δειτε ομως το τρειλερ αυτο: νομιζεις οτι η ταινια ειναι ερωτικο θριλερ!
κι ειναι πραγματικα μια απο τις αγαπημενες μου ταινιες, οσες φορες και αν την εχω δει μου αφηνει πολυ γλυκα, θετικα συναισθηματα..κι η σκηνη της ερωτικης εξομολογησης του χαρυ στην σαλυ ειναι απο τις καλυτερες ever.
αλλα βλεποντας το τρειλερ αυτο σκεφτομαι οτι, ναι, θα μπορουσε να ειναι και θριλερ, αφου τους πηρε πανω απο 10 χρονια για να καταλαβουν οτι αγαπιουνται κι οτι θελουν να ειναι μαζι!
αυτη η ελλειψη συντονισμου που υπαρχει στις σχεσεις ειναι θεμα που σηκωνει συζητηση: αλλα ακομα και 10 χρονια να περασουν, οταν συμβαινει να συντονιζονται ενας ανδρας και μια γυναικα ειναι κατι υπεροχο!κατι μαγικο! και ναι, πιστευω στη μαγεια!