Ημουν απιστευτα θολωμενη το χειμωνα. Δεν ηξερα τι μου εφταιγε. Mια η πρακτικη στο νηπιαγωγειο κι υστερα σπιτι οπου ολο και καποια ενταση ειχαμε με το συντροφο μου και ημουν σε ενα αυξανομενο στρες και ψυχοπλακωμα. Καμια στιγμη ησυχιας. Το μυαλο μου δε να τα εχει παιξει με τη γλωσσα γιατι στην προσπαθεια του να επικοινωνησει με τα παιδακια του νηπιαγωγειου και τους συναδελφους να υπερλειτουργει και στο τελος να καιγεται η φλαντζα.
Θυμαμαι ειχα παει για ενα καφε με μια φιλη κι ελεγα δεν αντεχω, θελω λιγο να χαλαρωσω και να διαβασω ενα βιβλιο -κι οχι νορβηγικο!-, να ξεκινησω πλεξιμο δεν ξερω οτιδηποτε. Πηγα για ενα μαθημα γιογκα και τρομαξα με το σωμα μου που ειχε παθει ακαμψια! Και τρομαξα και με τη φατσα μου που ειδα στον καθρεπτη της αιθουσας..Αμαν! Πως εισαι ετσι ? ειπα σε μενα. Κι ετσι ειπα φτανει η οικονομια, θα πληρωσω ενα κυκλο μαθηματων γιογκα και ξανα παλι λοιπον στο στρωματακι μου. Ο δασκαλος αποδειχτηκε φανταστικος γιατι το μαθημα του ηταν πολυ διαλογιστικο σε σχεση με αλλα που ειχα κανει εδω.
Ταυτοχρονα πεφτει στην αντιληψη μου οτι εχει κυκλοφορησει το νεο βιβλιο της Λιζ Γκιλμπερτ “the big magic”. Πηγαινω αμεσως στο βιβλιοπωλειο, διαβαζω την περιληψη και λεω οτι ειναι οτι πρεπει για μενα τωρα. Το βιβλιο εχει να κανει με τη δημιουργηκοτητα που ολοι εχουμε μεσα μας και πολλες φορες αγνοουμε. Μαλιστα στο εξωφυλο γραφει”creativ living beyond fear”. Η συγγραφεας μοιραζεται με γενναιωδωρια την εμπειρια της σχετικα με τη μυστηριακη φυση της εμπνευσης. Μας λεει να αγκαλιασουμε την περιεργια μας και να αφησουμε πισω την ασκοπη ταλαιπωρια που μας προκαλει ο ο φοβος.
Τελος παντων εμενα το βιβλιο μου εκανε τη συγκεκριμενη στιγμη, το διαβασα σα νερακι. Και μετα? τωρα λεω τι θα κανω που δεν εχω κατι να διαβασω? παλι το μυαλουδακι επαιξε τα παιχνιδια του. Κι εκει που πηγαινα για το μαθημα της γιογκας, ειχα λιγο χρονο στη διαθεση μου και μπηκα σε ενα βιβλιοπωλειο. Πεφτει το ματι μου στο βιβλιο “η δυναμη του τωρα” του Τολε. Το εχω διαβασει πανε καποια χρονια πριν, αλλα λεω ας το ξεφυλλισω λιγακι. Και που παει το ματι μου ξανα? Σε κατι που εγραφε για την αναμονη. Λεει λοιπον,” σταματα να βρισκεσαι στην αναμονη σαν να ειναι κατασταση του μυαλου σου. Οταν πιανεις τον εαυτο σου οτι περιμενει βγες αμεσως απο αυτο. Ελα στην παρουσα στιγμη. Απλα να εισαι και να το απολαμβανεις. Αν εισαι παρων δεν υπαρχει καμια αναγκη να περιμενεις. Η ριζα της ταλαιπωριας μας ειναι η αναμονη για κατι οτι κι αν ειναι αυτο”.
Κουνησα το κεφαλι μου περα δωθε. Για μενα χτυπαει η καμπανα…Ασε τα βιβλια λοιπον και ξεδιπλωσε τη δημιουργηκοτητα σου. Και σκεφτηκα οτι στο νηπιαγωγειο αν κατι εκανα συνεχεια με τα παιδακια ηταν να ζωγραφιζω..Παιδικες ζωγραφιες αλλα με χαλαρωνε πολυ. Κι ετσι ειπα να μου αγορασω μπογιες και χαρτι καμβα και ξεκινησα τη ζωγραφικη μου. Λιγο -λιγο το σπιτι γεμισε με την τεχνη μου! Τα εργα μου στολιζουν τους τοιχους!…Η Νατ και η νορβηγικη περιοδος που ειπε ευστοχα η ξαδερφη μου, οπως ο Πικασο και η μπλε περιοδος, λεμε τωρα…
Εν ολιγοις τωρα ασχολουμαι με αυτο. Αυριο μπορει με κατι αλλο. Το γραψιμο ειναι ομως το μερακι μου. Απλα λεω οτι ειναι πολυ παρηγορο να εχει καποιος κατι να ασχολειται, ειτε χομπι, ειτε εκφραση με οποια μορφη κι αν ειναι αυτη γιατι λειτουργει σαν καταφυγιο στην τρελα του μυαλου. Και οπως πολυ σοφα ειπε ο Τολε “το μυαλο ειναι δομημενο απο το παρελθον. Παντα αναζητα να αναδημιουργησει οτι γνωριζει και εχει οικειοτητα με αυτο. Ακομα κι αν ειναι οδηνυρο ειναι οικειο. Το μυαλο εμμενει στο γνωστο. Το αγνωστο ειναι επικινδυνο γιατι δεν εχει ελεγχο σε αυτο. Γι αυτο το μυαλο απεχθανεται το παρον, το τωρα. Το παρελθον και το μελλον δεν εχουν δικη τους πραγματικοτητα. Ειναι οπως το φεγγαρι και ο ηλιος. Το φεγγαρι φωτιζεται απο τον ηλιο οπως και το παρελθον και το μελλον ειναι χλωμες αντανακλασεις του αιωνιου παροντος…”
Category: Διάφορα
Ευγνώμων
Παρασκευη απογευματακι και καθομαι εξω στο μικρο καθιστικο που εχουμε στη βεραντα μας. Εχει λιγη ψυχρα αλλα ο ηλιος βοηθαει ωστε να κατσεις εξω και να απολαυσεις τον ελληνικο καφε σου.
Ηταν ενας πολυ δυσκολος χειμωνας για μενα και τον συντροφο μου. Δυσκολος με την εννοια οτι ακομα υπαρχει η αμφιταλαντευση του αν θα παραμεινουμε εδω στη Νορβηγια η θα φυγουμε. Κι αυτο γιατι δεν εχουμε τακτοποιηθει με δουλεια σταθερη. Κι ετσι εγω τουλαχιστον περασα μια περιοδο που ζουσα με τη σκεψη του τι θα γινει μετα…
Ωσπου…
1. εκανα πρακτικη για τη γλωσσα σε ενα νηπιαγωγειο οπου πηγαινα εκει καθε μερα με τα ποδια χρειαζομουν μια ωρα πηγαινε-ελα. Μου εκανε καλο γιατι αφενος εκανα μια υποτυπωδη ασκηση, αφου δε γυμναζομαι αυτην την περιοδο, και ερχομουν σε επαφη με τα παιδακια οπου ναι, σιγουρα δοκιμαζομουν ψυχικα, αλλα δεν υπαρχει κατι καλυτερο απο την αγκαλια ενος παιδιου, κι ειμαι ευγνωμων γι’ αυτο. Τα παιδακια αυτα ειναι στην καρδια μου!
2. Ξαναξεκινησα την πρακτικη μου στη γιογκα. Παρακολουθησα εναν κυκλο μαθηματων με εναν εκπληκτικο δασκαλο και ειμαι ευγνωμων που κανει μαθηματα στο Οσλο και ανυπομονω να ξανακανω πρακτικη με αυτον.
3. Εκει που εψαχνα για δουλεια σε σχολεια η νηπιαγωγεια της περιοχης που μενω, πηγαινοντας δηλ. πορτα- πορτα και μοιραζοντας βιογραφικα, η υπευθυνη του ολοημερου για τις 2 πρωτες ταξεις του δημοτικου σχολειου της γειτονιας μου, μου εκανε συνεντευξη επι τοπου και μου ειπε οτι υπαρχει κενη θεση στο ολοημερο για λιγες ωρες μεχρι το καλοκαιρι, και ειπα ναι. Ειμαι ευγνωμων που μου δοθηκε αυτη η ευκαιρια και που ειναι η δουλεια τοσο κοντα στο σπιτι.
4. Ειμαι ευγνωμων για την υπεροχη φιλοξενια που ειχαμε απο την ξαδερφη μου στο σπιτι της στο Λονδινο σε ενα ταξιδι αστραπη που καναμε εκει. Ειναι πολυτιμο να εχεις τετοιους ανθρωπους κοντα σου.
5. Ειμαι ευγνωνων για τους φιλους μου που μενουν στην πατριδα και με βοηθουν με τις συμβουλες τους και με ταρακουνουν.
6. Ειμαι ευγνωμων για το καθιστικο που βρισκομαι τωρα εδω και γραφω αυτες τις αραδες το οποιο μας το εδωσαν μεταχειρισμενο οι σπιτονοικοκυραιοι μας. Καποιοι γειτονες το εδιναν κι εκεινοι σκεφτηκαν αμεσως εμας να το δωσουν.
7. Ειμαι ευγνωμων για το σπιτακι που μενουμε εδω και μερικους μηνες. Ειναι μονοκατοικια, μενουμε στο ισογειο κι απο πανω μας οι σπιτονοικυραιοι. Παντα ηθελα να μενω σε μονοκατοικια και να εχω ενα μικρο κηπο!
8. Ειμαι ευγνωμων για το ανθρωπο που βρισκεται διπλα μου. Μου κανει τη ζωη δυσκολη οπως κι εγω για εκεινον, μου δινει ομως δυναμη η παρουσια του. Eχουμε κανει τοσο δρομο μαζι..
Δεν ξερω ποσο θα μεινουμε εδω γιατι οι δουλειες ειναι δυσκολες. Και λεω στον εαυτο μου συνεχεια οτι μηδεν μονιμοτερον του προσωρινου. Ειναι καλο να επιμενεις και να προσπαθεις, ειναι και καλο να πηγαινεις με τη ροη κι οπου σε βγαλει..
Να εισαι ευγνωμων για οτι σου δινεται την καθε στιγμη και τιποτα δεν ειναι δεδομενο.
Μια φορά κι έναν καιρό..
Det var en gang= μια φορα κι εναν καιρο..
ηταν ενα δασος που ηταν γεματο ξωτικα. Και το μεγαλυτερο και πιο ξακουστο απο ολα ηταν o Julenissen!
Και ηταν και κατι ζωηρα παιδακια που τους αρεσει η περιπετεια και ηθελαν να ανακαλυψουν που κρυβεται αυτο το αγιοβασιλιατικο ξωτικακι. Και κινησαν με τα σακιδιακια τους για το δασος αυτο. Εκανε κρυο πολυ, και ειχαν δρομο πολυ να περπατησουν. Ομως δεν το εβαλαν κατω!
Ειχαν παρει μαζι τους και φαγητο και ζεστο κακαο για προμηθεια. Φτανουν σε ενα πανδοχειο οπου ξαποσταινουν. Εκει τους προσφερουν αχνιστο julegrøt με ζαχαρη και κανελα και βουτυρο!
Αφου ξεκουραστηκαν τους ειπε ενα ξωτικο να ακολουθησουν το μονοπατι απο οπου ερχεται ο ηχος απο τις κουδουνες των γελαδιων.
Κι ετσι εκαναν. Γελαδια δεν βρηκαν, βρηκαν ομως μια γιαγιακα ισα με 100 χρονων που τους περιμενε στη στανη. Το προσωπο της ηταν γεματο καρβουνιες αλλα ειχε πολυ πλακα! Εκεινη θα τους ελεγε που κρυβοταν το αγιοβασιλακη-ξωτικο!
Το τι χωρατα τους εκανε δε φανταζεστε! Ξεκαρδιστηκαν στα γελια τα παιδακια! Τους ειπε να συνεχισουν στο ιδιο μονοπατι για να βρουνε την καλυβα της μαμας του αγιοβασιλακη! Κι ετσι κι εκαναν.
Ηταν κι εκεινη πολυ γρια! Τους ειπε να τραγουδησουν χριστουγεννιατικα τραγουδια και να χορεψουν γυρω απο το ελατο και επειτα τους ζητησε να τις παραγγειλουν ενα-ενα τα δωρα που θελουν ωστε το αγιοβασιλακη-ξωτικο να τους τα φερει την παραμονη των Χριστουγεννων!
Για να τους αποζημιωσει για τον κοπο που εκαναν μεσα στο κρυο να βρουν τον Αγιοβασιλακη τους κερασε γλυκακια και ζεστο ροφημα με πιπερι και κανελα.
Και τους περιμενε μια τρελη εκπληξη! Ελκηθρακια για να κατηφορισουν την μικρη πλαγια! Παρολο το πολυ κρυο, δεν ειχε πολυ χιονι εκεινη την μερα αλλα τα παιδακια το ευχαριστηθηκαν οσο δε φανταζεστε!
οg de levde lykkeligt til deres dages ende= κι εζησαν αυτα καλα κι εμεις καλυτερα!
Αγαπημένο μου ημερολόγιο..
Λιγο πριν να μπει το 2016..
Δε γραφω συχνα αγαπημενο μου ημερολογιο. Το ξερω εχεις δικιο να μου παραπονιεσαι…δεν εχω χρονο για μενα αυτον τον καιρο. Κι οταν βρισκω λιγο θελω να χαζευω στο ιντερνετ..
Δικαιολογιες θα μου πεις, το ξερω οτι εισαι το φιλαρακι μου, οτι οταν γραφω μπαινουν οι σκεψεις μου σε μια σειρα, οτι εκφραζομαι κι οτι φευγει ενα βαρος απο μεσα μου..
Καμια φορα αναρωτιεμαι μηπως τα εχω πει ολα? Μπα, εχει τοσα πραγματα η ζωη να σου δειξει που δεν υπαρχει αυτη η περιπτωση. Η ζωη στην ξενιτια δεν ειναι ευκολη. Και σκεφτομαι μηπως ηρθε η ωρα να καταγραψω ποια ειναι αυτα που με δυσκολευουν και ποια ειναι αυτα που μου αρεσουν στη χωρα της Νορβηγιας.
- η γλωσσα: ειναι αυτο που ηξερα απο πριν και το βιωνω καθε μερα οτι αποτελει εμποδιο στην επικοινωνια και στην εξελιξη μου επαγγελματικα. Θυμαμαι μολις πατησα το ποδι μου στο αεροδρομιο του Οσλο την πρωτη φορα και εβλεπα τις διαφορες πινακιδες και ακουγα τους ανθρωπους να μιλουν, ειπα μεσα μου “ωχ..ποτε θα καταλαβαινω τι λετε?”. Ειναι μια γλωσσα ευκολη ως προς τη γραμματικη- αν εξαιρεσεις την ιδιοτροπια που εχουν με το οριστικο αθρο-και δυσκολη στην προφορα της. Ενω στην ελληνικη και στις λατινογενεις γλωσσες το οριστικο αρθρο μπαινει μπροστα απο το ουσιαστικο, στη νορβηγικη μπαινει στο τελος της λεξης κολλητα. Πχ ενα σπιτι=et hus, το σπιτι= huset σαν να λεγαμε στα ελληνικα σπιτιτο! Ε αυτο, ο νους ενος ανθρωπου που σε ολη του τη ζωη το ξερει οτι προηγειται της λεξης, δε μπορει να το συνηθισει στον προφορικο λογο. Γενικα ειμαι καλυτερα απο οτι οταν ηρθα. Μπορω να κανω μια κουβεντα με εναν ενηλικα σε ενα βασικο προς καλο επιπεδο. Απλα συνειδητοποιω οτι μου βγαινει και ενα μπλοκαρισμα που δεν εχει να κανει ουτε με τη δυσκολια της γλωσσας ουτε με την ηλικια που μαθαινω τη γλωσσα. Με εχω πιασει να σκεφτομαι, μα καλα σε αυτην την ηλικια καθομαι και μαθαινω νορβηγικα αντι να κανω κατι αλλο? Και κει ειναι νομιζω που το σαμποταρω λιγο…
- το σκοταδι: την πρωτη χρονια που ημουν στη Νορβηγια και περασα ολο τον χειμωνα το εβλεπα σαν παρατηρητης περισσοτερο, το εξεταζα σαν φαινομενο. Τη δευτερη χρονια που ειμαι εκει με επηρεαζει. Μου λειπει το φως. Ευτυχως που ειμαι σε ενα προγραμμα του τοπικου Οαεδ και κανω πρακτικη σε ενα νηπιαγωγειο για τη γλωσσα και ειμαι εξω στη φυση αρκετα κι οχι κλεισμενη σε καποιο χωρο, κι ετσι δεν με εχει παρει πολυ απο κατω.
- η νοοτροπια: ειναι γενικα κλειστοι, καταθλιπτικοι ανθρωποι, οταν κανουν πλακα κανουν χοντραδες, πινουν πολυ σε σημειο να ξεχασουν ποιοι ειναι, εχουν απαιτησεις απο σενα αλλα δε θελουν να απαιτησεις απο αυτους, ειναι ολιγον βαρβαροι. Λειτουργουν σα ρομποτακια κι αν τους βγαλεις απο το συστημα μπλοκαρουν. Παρολα αυτα εχω γνωρισει καποιους ντοπιους που τους εκτιμω πολυ και πιστευω οτι η σταση που εχω να συγκρινω ειναι αυτη που με σαμποταρει. Χρειαζεται να δειξω συμπονοια κι οχι γιατι ειμαι ανωτερο ον, αλλα γιατι ειναι συνανθρωποι μου που εχουν μεγαλωσει σε παγωμενο κλιμα με ανισορροπια στο θεμα του ηλιου. Αυτο απο μονο του ειναι ενα θεμα.
- το φαγητο: λογω του οτι ειναι στο παγωμενο βορρα αυτη η χωρα, δεν εχει την ποικιλια φρουτων και λαχανικων που εχει η Μεσογειος. Ετσι αναγκαζομαστε να τρωμε τα ιδια και τα ιδια φαγητα. Γι αυτο δε μπορουμε να κανουμε και πολλα πραγματα.
Τι μου αρεσει σε αυτη τη χωρα?
Η απλα που εχει, το πολυ πρασινο. Μου αρεσει που τα δαση ειναι τοσο διπλα στην πολη του Οσλο και αρα προσβασιμα. Μου αρεσει που γενικα τα μεσα μαζικης μεταφορας ερχονται στην ωρα τους. Μου αρεσει που σχεδον σε οποια δημοσια υπηρεσια εχω παει ειναι περιποιημενα μεσα, οχι παρατημενα. Μου αρεσει που τιμουν τις παραδοσεις τους, τα τρολ, δηλαδη τα ντοπια ξωτικα ειναι σε μεγαλη υποληψη, οπως και οτι το τιμουν τη σημαια τους, Μου αρεσει που τα περισσοτερα πραγματα γινονται ηλεκτρονικα και οι πληρωμες επισης. Μου αρεσει που ολες οι καφετεριες εχουν smouthies και μαλιστα με κατι berries δικα τους.
Παντα με προσελκυε η ιδεα του εξωτερικου απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου. Η αληθεια ειναι οτι η Νορβηγια δεν ηταν η επιλογη μου. Μαλιστα καποτε ειχα παει πιο μικρη και ειχα πει οτι δε θελω να ξαναπαω σε αυτη τη χωρα και βρεθηκα να ειμαι εκει οικονομικος μεταναστης. Δεν ξερω ποσο θα θα μεινω. Παντως η χωρα αυτη με εχει βοηθησει να καταλαβω πολλα πραγματα για μενα στο προσωπικο ταξιδι της ενδοσκοπησης. Και ειναι πολλα που ακομα δεν εχω αντιληφθει καν. Και ειμαι ευγνωμων για ο,τι μου εχει προσφερει.
Εκεινο που θελω απο μενα για τη νεα χρονια που ερχεται σε πολυ λιγο ειναι να επικεντρωθω σε αυτα που εχω και οχι σε αυτα που μου λειπουν. Ειναι κατασκευασμα του νου αυτο. Δε μου λειπει κατι. Ειμαι εκει που πρεπει να ειμαι τη συγκεκριμενη χρονικη στιγμη. Να αποδεκτω οτι ετσι πορευομαι στο χρονο, με αυτα τα χμλ/ωρα. Και γεννηθειτω το Θελημα Σου…
Για την αγάπη
Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά και απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μόλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρα σου σαν το βοριά, που ερημώνει τον κήπο.
Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορυφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου, που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει και ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.
Σαν δέματα σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει. Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός. Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.
Όλα αυτά σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιά σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής. Αλλά αν από φόβο σου γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις την γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στο χωρίς εποχές κόσμο, όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου, και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.
Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
Όταν αγαπάς, δε θα ‘πρεπε να λες: « Ο Θεός είναι στην καρδιά μου» αλλά μάλλον « εγώ βρίσκομαι στην καρδιά του Θεού.»
Και μην πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία
Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωση της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στην νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια την γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.
Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρει ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ’ ευγνωμοσύνη στην καρδιά.
Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.
Xαλίλ Γκιλμπράν
Για τα παιδιά
«Kαι μια γυναίκα που βαστούσε ένα μωρό στην
αγκαλιά της είπε: Μίλησε μας για τα παιδιά.
Και είπε αυτός (ο προφήτης):
Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής
για τον εαυτό της.
Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας
αλλά δεν προέρχονται από εσάς
και παρότι είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.
Mπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας
όχι όμως τις σκέψεις σας
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους
όχι όμως την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του αύριο
που εσείς δεν μπορείτε να το επισκεφτείτε
ούτε καν στα όνειρά σας.
Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε
μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε να σας μοιάσουν.
Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω
ούτε μένει στο χτες.
Eίστε τα τόξα απ’ τα οποία τινάζονται
σαν ζωντανές σαϊτες τα παιδιά σας.
Ο τοξότης βλέπει στόχο στη γραμμή του Απείρου
και σας λυγίζει με τη δύναμή Του ώστε οι σαϊτες Του
να φύγουν γοργά και να φτάσουν μακριά.
Δεχτείτε το λύγισμά σας στα χέρια Του με χαρά.
γιατί αυτός, όπως αγαπά τη σαϊτα που εκτοξεύεται
αγαπά και τόξο που είναι σταθερό».
Χαλίλ Γκιμπράν, Ο προφήτης
Σε γνωρίζω από την κόψη
Θα ξεκινήσω με τον Εθνικό μας Υμνο
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βιά μετράει τη γη.
Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Απο παιδάκι που ήμουν στο σχολείο οι στίχοι αυτοί του Σολωμου σε συνδυασμό με την μελωδία του Μάντζαρου πάντα με έκαναν να ριγώ. Στις εθνικές μας εορτές ως μαθήτρια ήταν το καλύτερο σημείο, το σημείο αναφοράς για μένα. Θυμάμαι ήμουν παραστάτρια στο γυμνάσιο και στην παρέλαση μας πέταγαν στραγάλια κάποιοι εξυπνάκηδες, έτσι για το καλαμπούρι, για τη μαγκιά κι ένιωθα θυμό μαζί με απογοήτευση. Αναρωτιόμουν γιατι δεν τιμούν την παρέλαση? Γιατί μας κάνουν κάζο? Δεν το έπαιρνα προσωπικά, οτι δηλαδή μπορεί να τους τη δίνουν τα φυτά της τάξης και γι’ αυτό πετάνε στραγάλια, αλλα δεν καταλάβαινα την ασυνειδησία τους! Δεν καταλαβαίναν ότι γιορτάζουν την πατρίδα και τους αγώνες της, ότι γιορτάζουμε τη σημαία μας…
Και τώρα? Και τώρα νιώθω ορφανή. Η πατρίδα μου δεν υπάρχει πια. Δεν υπήρχε και ποτέ όπως εγώ την φαντάστηκα ως παιδί. Τώρα κατάλαβα ότι είμαι χωρίς πατρίδα, ορφανή έτσι κι αλλιώς. Η χώρα μας τελειώνει.
Η ιδέα μιας μοντέρνας, δυτικής, δημοκρατικής Ελλάδας, η ψευδαίσθηση μιας ελεύθερης κοινωνίας με σύγχρονες αξίες, με ανοχή, ευμάρεια, ελευθερία διακίνησης ιδεών και ανθρώπων, ενταγμένη δίπλα στις πιο προηγμένες χώρες του κόσμου, ισάξια μ’ αυτές.
Η ιδέα ότι μπορούμε να υπάρξουμε ενεργά μέλη ενός κόσμου που ολοένα μικραίνει, και μέρος του να μας ανήκει, να είναι δικό μας, να είμαστε οργανικό κομμάτι του, να είμαστε κοινωνοί στο παγκόσμιο πανηγύρι ιδεών και εξελίξεων που επιταχύνεται και πλουτίζει εκθετικά, να συμμετέχουμε, να συνεισφέρουμε δεν υφισταται.
Η ιδέα αυτή πεθαίνει. Σκοτώνεται κάθε μέρα, εδώ και δέκα μέρες, εδώ και πέντε μήνες, εδώ και πέντε χρόνια, εδώ και δεκαετίες. Η χώρα μας μικραίνει, απομακρύνεται, αποκολλάται από εκείνο τον κόσμο, χάνει τις -τεχνητά μεταμοσχευμένες- αξίες του, τις απορρίπτει, φεύγει.
Και τι είναι Ελλάδα? Τι εχει περάσει στον κόσμο ότι ειναι η Ελλάδα?
Η Ελλάδα είναι ο το συρτάκι του Ζορμπά, το όπα, το σουβλάκι, ο μουσακάς, η Σαντορίνη, η Μύκονος κλπ. Είναι η χώρα των τζιτζικιών, η χώρα της ανεμελιάς. Αυτό πουλήσαμε με μεγάλη επιτυχία στο παρελθόν τουλάχιστον απο τουριστικής άποψης και αυτό πληρώνουμε τώρα. Τα τζιτζικια δεν μπορούν να τραγουδούν για πάντα.
Δυστυχώς το χούι μας ως λαός ειναι ο μιμητισμός, ειμαστε αντιγραφείς. Δεν εντοπίζουμε τις πραγματικές μας ανάγκες, να τις αξιολογήσουμε, να τις ιεραρχήσουμε. Ενα παράδειγμα για μένα είναι ο Καλατράβα. Οχι οτι έχω κατι προσωπικό με τον αρχιτεκτονα αυτον, αλλα πραγματικα θα μπορούσαμε επι της Ολυμπιακής βεγκέρας να αναδεικνύαμε Ελληνες αρχιτέκτονες. Αλλά θέλαμε να κανουμε εντύπωση. Και κάναμε δε λεω, αλλά με τραγικές συνέπειες. Μια χώρα που δεν στηρίχτηκε ποτέ στις δυνάμεις της, δε στάθηκε ποτέ στα πόδια της μετά την απελευθέρωση της απο τους Τούρκους, αλλά πάντα είχε τις ξένες δυνάμεις να κάνουν κουμάντο για εκείνη και να τους ζητάει δανεικά και να πλανάται οικτρά οτι είναι ανεξάρτητη, ότι εχει τον έλεγχο.
Οι Ελληνες είμαστε ορφανά εδώ και πολλά χρόνια λοιπόν, Αναζητούμε την ταυτότητα μας μέσα από ιδεολογικές διπολικές αγκιλώσεις της αριστεράς ή δεξιάς και πορευόμαστε απο την ανασφάλεια μας να θέλουμε κάπου να ανήκουμε. Ακόμα και η ψήφο μας δεν προέρχεται απο κρίση, αλλά απο την ανάγκη μας να ανήκουμε σε κάποια παράταξη. Πάντα θέλαμε και θέλουμε να βάζουμε ταμπέλες και να χωριζομαστε σε κατηγορίες. Μάλλον οφείλεται στους εθισμούς του ραγιά που εβρισκε καταφύγιο στην φαμίλια, στο σόι, στους συμπατριωτες για παραγηρορήσει τις φοβίες του σε ότι δεν καταλαβαινε.
Αυτή η κατηγοριοποιηση γίνεται στο τέλος διχόνοια και φάνηκε για άλλη μια φορά με το ψευτοδίλημμα του ναι ή οχι, του πιο φιάσκου δημοψηφίσματος όλων των εποχών. Που μας χώρισε για άλλη μια φορά.
Είμαστε ορφανά. Δεν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε. Παπαγαλίζουμε. Αυτό μας έκανε έρμαια τόσα χρόνια και μπαλάκι όλων.
Και τώρα κάποιοι ίσως ξυπνήσαμε.
Βέβαια η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει. Και επειδή θυμάμαι μια φράση που λέει “καλά στερνά”, όσο μακάβριο και απαισιόδοξο κι αν ακουγεται στα αυτιά μας, αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Δεν εχει νόημα να πάμε κόντρα σε αυτόν. Αντιθέτως προσεύχομαι, αν έχουμε πραγματικά καταλάβει τιι μας συμβαίνει, να δείξουμε αλληλεγύη στο συνάνθρωπο μας, να βοηθήσουμε με όποιο τρόπο έχουμε, και να διασφαλίσουμε τα πνευματικά μας δικαιώματα, και εννοώ όλη την λογοτεχνική, μουσική και καλλιτεχνικά μας παιδεία και παράδοση ώστε να την προάγουμε με τον καλύτερο τρόπο για να φύγουμε απο αυτόν τον κόσμο αφήνοντας καλούς σπόρους για τις επόμενες γενιές της ανθρωπότητας. Κι αυτό να ρέει, να μην μπλοκάρεται απο το άγχος της υστεροφημιας : επειδη δηλαδη όλος ο δυτικός πολιτισμός στηρίχτηκε στην Αρχαια Ελλάδα να πρέπει να έχουμε το κόμπλεξ να έχουμε την ιδια επιρροή και αντίκτυπο στην ανθρωπότητα. Γιατί αυτό το κόμπλεξ κατωτερότητας μας ταλαιπώρησε ψυχολογικά αιώνες… Ειλικρινά ειναι γραφικό να λέμε και να ξαναλέμε στους εαυτούς μας για τους ξένους λαούς την ατάκα “οταν εσείς ήσασταν πάνω στα δέντρα και μαζεύατε καρπούς, εμείς είχαμε τον Σωκράτη, και τον Πλάτωνα”. Ας βγουμε απο την πλάνη μας επιτελους. Μόνο έτσι θα στηριχτούμε στα πόδια μας και θα γίνουμε αλληλλέγγυοι και θα προσπαθούμε μέχρι το τελος. Γιατί μόνο έτσι θα ελευθερωθούμε…
Νοσταλγία= ευχαρίστηση + λύπη που προκαλείται από την ανάμνηση μιας εμπειρίας από το παρελθόν που εύχεσαι να μπορούσες να βιώσεις ξανά…
Περίεργο συναίσθημα ή νοσταλγία… έχει αυτή τη γλυκόπικρη γεύση… Σε γυρίζει πίσω…
Τις στιγμές που νοσταλγούμε, το παρελθόν χρωματίζεται από τη μνήμη μας πιο ρόδινο και συχνά πιο θετικό από ότι το παρόν. Ένα μέρος όπου έχουμε ξαναβρεθεί, μια παλιά φωτογραφία, ένα τραγούδι, ένα άρωμα… ακόμα κι ένα φύλλο που πέφτει ένα φθινοπωρινό απόγευμα μπορεί να μας κάνει να ξαναζούμε στιγμές από τη ζωή μας…
Τελικά, η νοσταλγία μας κάνει καλό ή κακό; Αναρωτήθηκα και έψαξα να δω τι λέει η έρευνα…
Το ξέρατε ότι μέχρι και το 19o αι., η νοσταλγία θεωρούνταν ασθένεια, η οποία μάλιστα περιοριζόταν αποκλειστικά στον Ελβετικό πληθυσμό; «Τα συμπτώματα – που περιλάμβαναν ξέσπασματα σε θρήνο, καρδιακές αρρυθμίες και ανορεξία- αποδίδονταν σε δαίμονες που κατοικούσαν στον εγκέφαλο, σε οξεία διαφοροποίηση της ατμοσφαιρικής πίεσης με αποτέλεσμα την αναστάτωση του νευρικού συστήματος, ή στον αδιάκοπο μεταλλικό ήχο από τα κουδούνια των αγελάδων των ελβετικών Άλπεων που κατέστρεφαν το ακουστικό τύμπανο και τα εγκεφαλικά κύτταρα (Sedikides et al., 2008)
Ευτυχώς σήμερα ξέρουμε ότι δεν υποφέρουν μόνο οι Ελβετοί από νοσταλγία αλλά και ότι οι περισσότεροι νιώθουμε νοσταλγία σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Έχει βρεθεί ότι το 80% των ανθρώπων αισθάνονται νοσταλγία τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα.
Και παρόλο που έχει και την επώδυνη πλευρά της – αυτό το γλυκόπικρο που λέγαμε – οι ψυχολόγοι έχουν εστιάσει στη θετικά οφέλη που μπορεί να έχει στην ψυχολογία μας και που – προς σχετική μου έκπληξη – είναι πολλά και σημαντικά:
Φαίνεται λοιπόν ότι:
Η νοσταλγία μας κάνει πιο αισιόδοξους για το μέλλον.
Αυτή η αισιοδοξία συνδέεται με δύο άλλους παράγοντες. Καταρχήν, η νοσταλγία μας κάνει να νιώθουμε από κοινωνική άποψη πιο συνδεδεμένοι με τους άλλους, ίσως γιατί οι εμπειρίες μας πάντα έχουν σαν επίκεντρο τον εαυτό μας – περιστοιχισμένο από σημαντικά πρόσωπα της ζωής μας. Αυτή η κοινωνική σύνδεση ενισχύει τα θετικά συναισθήματα που νιώθουμε για τον εαυτό μας. Και η ενίσχυση της αυτοεκτίμησης αυξάνει στη συνέχεια τα συναισθήματα αισιοδοξίας. Με αυτήν την έννοια, το συναίσθημα της νοσταλγίας μπορεί να παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας όταν τα πράγματα είναι δύσκολα και μπορεί να νιώθουμε ότι ποτέ δε θα βελτιωθούν. Εστιάζοντας σε θετικές εμπειρίες, μπορούμε να νιώσουμε πιο συνδεδεμένοι με τους άλλους, και να αντλήσουμε τους πόρους που χρειαζόμαστε για να είμαστε πιο αισιόδοξοι για το μέλλον.
Η νοσταλγία δίνει νόημα στη ζωή μας.
Ανακαλώντας και ξαναζώντας στιγμές από το παρελθόν νιώθουμε ότι η ζωή μας έχει ρίζες και συνοχή, κάτι που μας κάνει να αισθανόμαστε καλά για τον εαυτό μας. “Η νοσταλγία εξυπηρετεί μια κρίσιμη υπαρξιακή λειτουργία”, λέει η Dr Routledge. “Μας φέρνει στο νου αγαπημένες εμπειρίες που μας διαβεβαιώνουν ότι είμαστε άτομα που αξίζουν και που έχουν ζωές με νόημα”. Και επισημαίνει ακόμη ότι, σύμφωνα με την έρευνα οι άνθρωποι που τακτικά βιώνουν νοσταλγία καταφέρνουν καλύτερα να αντιμετωπίσουν ανησυχίες σχετικά με το θάνατο».
Η νοσταλγία μας φέρνει πιο κοντά.
Τα ζευγάρια νιώθουν μεγαλύτερη εγγύτητα και νιώθουν πιο χαρούμενα όταν μοιράζονται νοσταλγικές αναμνήσεις.
Η νοσταλγία μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε τις «μεταβάσεις».
Η Erica Hepper, ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο του Surrey στην Αγγλία και οι συνεργάτες της βρήκαν ότι τα επίπεδα της νοσταλγίας τείνουν να είναι υψηλότερα στους νεαρούς ενήλικες, πέφτουν κατά τη διάρκεια της μέσης ηλικίας και αυξάνονται στους ηλικιωμένους. Φαίνεται ότι η νοσταλγικότητα μας βοηθάει να περάσουμε πιο ομαλά από το ένα ηλικιακό στάδιο στο άλλο. Οι νεαροί ενήλικες που εγκαταλείπουν το πατρικό τους για να σπουδάσουν ή και να ξεκινήσουν την επαγγελματική τους ζωή, συχνά ανακαλούν οικογενειακές εμπειρίες από την παιδική τους ηλικία, γιορτές, διακοπές, σχολικές φιλίες… κ.ο.κ.
Η νοσταλγία μας κάνει (κυριολεκτικά!) να νιώθουμε ζεστασιά.
Η έρευνα έχει δείξει ότι όταν οι άνθρωποι ακούν τραγούδια που τους θυμίζουν παλιές εμπειρίες όχι μόνο αισθάνονται νοσταλγία αλλά νιώθουν, σε σωματικό επίπεδο, πιο ζεστοί… Κι ακόμη, ότι τα συναισθήματα νοσταλγίας είναι πιο συχνά τις κρύες μέρες.Αυτή η σύνδεση νου-σώματος, σύμφωνα με τον Dr. Wildschut μπορεί να είχε μια εξελικτική αξία. «Αν επιστρατεύεις μια ανάμνηση που σε βοηθάει σε σωματικό επίπεδο να νιώσεις πιο άνετα, αυτό θα μπορούσε να είναι ένα δείγμα μιας εκπληκτικής και σύνθετης ικανότητας προσαρμογής, που έχει συμβάλλει σημαντικά στην επιβίωση του ανθρώπου».
Όπως λέει και ο Dr Sedikidis, ο οποίος έχει ασχοληθεί εκτεταμένα με την έρευνα σχετικά με τη νοσταλγία, δεν έχει νόημα να εστιάζουμε στη σύγκριση ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Κάτι τέτοιο μάλλον δεν μας βοηθάει… Αν όμως εστιάσουμε στο παρελθόν με έναν υπαρξιακό τρόπο – αναγνωρίζοντας ότι κάθε στιγμή της ζωής μας ήταν μοναδική και ανεπανάληπτη, χωρίς να τη συγκρίνουμε με ο,τιδήποτε άλλο τότε μπορούμε να την απολαύσουμε και να αντλήσουμε από αυτήν νόημα και ψυχική δύναμη για τη συνέχεια.
Μμμ… φαίνεται τελικά ότι όχι μόνο η νοσταλγία μπορεί να επιδράσει θετικά επάνω μας αλλά ότι είναι και ένας μηχανισμός απαραίτητος για τη σωματική αλλά και την ψυχική μας επιβίωση.
via beausillage.com
Απόφαση
Tι παει να πει πηρες τη σωστη αποφαση? Τι παει να πει πηρες τη λαθος αποφαση? Υπαρχει κατι τετοιο? Ειλικρινα!
Πηρες την αποφαση να κανεις την αλφα η τη βητα κινηση δεδομενου των συγκεκριμενων συγκυριων που συνεβαιναν τη συγκεκριμενη χρονικη περιοδο. Το θεμα ειναι να παιρνεις αποφασεις, να προχωρας στη ζωη σου κι οχι να εισαι αναποφασιστος, σε αμφιταλαντευση. Ειναι ευλογια να εισαι ανθρωπος των αποφασεων.
Απο κει και μετα αναλαμβανεις την ευθυνη της αποφασης σου και προχωρας. Μπορει βεβαια στην πορεια να αλλαξεις γνωμη η να δεις οτι δε σου ταιριαζει κατι. Μπορεις να την τροποποιησεις ευκολα ενδεχομενως, ειδικα αν εισαι μονος σου σε αυτο, εννοωντας οτι δεν ειναι μια κοινη αποφαση που πηρες μαζι με τον συντροφο σου και αρα οι συνεπειες του να αλλαξεις γνωμη εχουν επιδραση και στον αλλο. Αλλα ακομα κι ετσι, το συζητας, αναζητας λυσεις, κανεις υποχωρησεις ωστε να κανεις καλυτερα τον ελιγμο αφου συναντησες εμποδια στο δρομο σου. Μην κουτουλησεις πανω στο εμποδιο, η ξεροκεφαλια δεν ειναι καλος συμβουλος ποτε.
Συνεχεια βρισκομαστε σε σταυροδρομια επιλογων και παιρνουμε τις περισσοτερες φορες αποφασεις ασυνειδητα, σχεδον αυτοματα. Και ναι το ζητουμενο ειναι να εισαι συνειδητος σε οτι κανεις ωστε να εχεις τις λιγοτερες απωλειες ενεργειας…Ειναι δυσκολο το ξερω καποιες φορες σχεδον ακατορθωτο. Ο εγκεφαλος μας νομιζει οτι ειναι το αφεντικο, και εχει μπει στον αυτοματα πιλοτο. Θελει συνεχομενη προσπαθεια, εκπαιδευση ωστε να δινεις εντολη συνειδητα κι οχι να αντιδρας αυτοματα. Και αυτο βεβαια απαιτει ηρεμια, νηφαλιοτητα, ΟΧΙ στρες.
Στρες…τι λεξη κι αυτη…σου προκαλει στρες!!! Ειναι χρησιμο να εχεις καποιες φορες στρες, σε κανει πιο γρηγορο στη δουλεια σου η σε οτι σε απασχολει. Οταν ομως ερχεται σε κοντρα με το ειναι σου και το αντιλαμβανεσαι οτι γινεται αυτο, βγες απο την κατασταση αυτη που στο προκαλει. Εκεινη τη στιγμη επι τοπου. Ανεπνευσε, πηγαινε στο παρκο, ακουσε τη μουσικη που σου αρεσει, κανε κατι! Και μετα ξαναμπες με αλλον αερα, καθαροτερο μυαλο, ετοιμος για δραση και νεες αποφασεις.
Πηρα την αποφαση της ξενιτιας. Η ξενιτια εχει αλλες δονησεις, πιο βαριες που σε τραβανε προς τα κατω. Κι ο αγωνας για την επιβιωση ειναι υπαρκτος, ξεκαθαρος. Στην οικογενειακη εστια, ειδικα των χωρων της Μεσογειου, οπως η Ελλαδα μας, η μαμα, ο μπαμπας, οι παππουδες, τα αδερφια, τα ξαδεφια, οι φιλοι μαλακωνουν τους κραδασμους, τις δονησεις. Σου λενε “εδω ειμαι εγω”, “μην ανησυχεις για τιποτα”.
Ομως οσο ωραιο και τρυφερο κι αν ακουγεται αυτο και παρηγορο, εισαι μονος σου, πρεπει να λειτουργεις μονος σου. Το να σκεφτεσαι το αποκουμπι, δε σε προχωρα, δε σε μεγαλωνει. Το οτι εχω βιωσει απωλεια ανθρωπου και γενικοτερα απωλειες εχει παιξει το ρολο του και σκεφτομαι κατα αυτον τον τροπο.. Και μαξιλαρια, διχτυ ασφαλειας θα βρισκεις αν εισαι ανοιχτος και ζητας βοηθεια. Η υπαρξη ειναι πολυ μεγαλη, τεραστια…
Μονο που η ενηλικωση, ρε γαμωτο, ποναει, στρεσαρει, και οσο πιο δεμενος με την οικογενεια σου εισαι, τοσο πιο “δεμενος” εισαι.
Αναπνοη. Εξεπνευσε τοξινη, στρες, αρνητικες σκεψεις. Ανεπνευσε ηρεμια, ευγνωμοσυνη, αγαπη για τον εαυτο και το πλησιον, ανεπνευση ζωη! Κι αυτο θα περασει.
Η ζωη ειναι ωραια! Η ζωη ειναι οι αποφασεις σου.
5 μαθηματα ζωής που μας δινουν τα παιδια
Τα παιδιά γελούν, παίζουν, διασκεδάζουν, ζουν με την καρδιά τους, νιώθουν και φαίνονται ευτυχισμένα. Υπάρχει λοιπόν καλύτερος δάσκαλος από ένα παιδί για να μας διδάξει την ευτυχία;
«Ένα παιδί είναι ο πατέρας κάθε ανθρώπου» έγραφε ο διάσημος ποιητής William Wordsworthσε ένα από τα αθάνατα ποιήματά του. Αυτό το «ποιητικό παράδοξο», κρύβει μια μεγάλη αλήθεια. Γιατί η παιδική ηλικία ουσιαστικά είναι το πιο παλιό κομμάτι της ζωής μας και αυτό που μεσολαβεί σε ότι θα ακολουθήσει. Εκτός όμως από το πιο παλιό είναι ίσως και το πιο σοφό! Γιατί τι άλλο είναι η σοφία, εκτός από ευτυχία. Και ποιος είναι πιο ευτυχισμένος από ένα αθώο παιδί; Ίσως αν προσπαθούσαμε να μάθουμε από τις πράξεις των παιδιών, ο κόσμος θα γινόταν σίγουρα καλύτερος. Και πολύ πιο ευτυχισμένος! Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και μουσικός Abhinabha Tangerman, μας δίνει 5 πράγματα που θα μπορούσαμε να μάθουμε από τα παιδιά μας!
1. Ζήσε με την καρδιά σου
Μια από τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα παιδιά και τους ενήλικες είναι ότι οι μεγάλοι δρουν με το μυαλό, ενώ τα παιδιά με την καρδιά. Γι’ αυτό και όλα τα παιδιά είναι πάντα τόσο αισιόδοξα, χαρούμενα και γεμάτα ενέργεια. Η καρδιά είναι η βασική πηγή ζωής, αγάπης και δοτικότητας. Και αυθορμητισμού βέβαια. Τα παιδιά είναι αυθόρμητα γιατί δεν βασανίζονται από διλήμματα, ή ανασφάλειες όπως οι μεγάλοι. Το να μάθουμε να ζούμε με την καρδιά μας -και πάλι- είναι βέβαια δύσκολο, αλλά όχι και ακατόρθωτο. Αν ανακαλύψουμε και πάλι τον αυθορμητισμό μας, αν επενδύουμε στις μικρές εκπλήξεις και τις απλές απολαύσεις, τότε θα ανακαλύψουμε και πάλι τις αλήθειες της καρδιάς μας.
2. Ζήσε τη στιγμή
Ένας από τους λόγους που τα παιδιά δείχνουν πάντα ευτυχισμένα είναι γιατί ζουν ολοκληρωτικά το τώρα. Όταν ένα παιδί παίζει με ένα παιχνίδι, αυτό το παιχνίδι γίνεται όλος του ο κόσμος. Αφοσιώνεται με ευλάβεια σ’ αυτό και δεν έχει μάτια για τίποτε άλλο. Αντίθετα εμείς οι ενήλικες πάντα έχουμε το μυαλό μας απασχολημένο με το παρόν ή το μέλλον και πολύ σπάνια με το τι είναι αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή. Αλλά το τώρα είναι η ζωή που ζούμε. Όπως έγραψε κάποτε κάποιος σοφός: «Το χθες είναι ιστορία. Το αύριο είναι μυστήριο. Το σήμερα είναι ένα δώρο» Τα παιδιά λοιπόν μας μαθαίνουν ότι οτιδήποτε εκτός από το τώρα είναι απλώς ένα ψέμα!
3. Έχε πίστη
Για ένα παιδί οι γονείς του είναι απλώς τέλειοι. Γι’ αυτό και τους εμπιστεύονται απόλυτα και ανιδιοτελώς. Οι γονείς τους είναι η μοναδική πηγή κάθε γνώσης τους και όταν ακούν τους γονείς τους νιώθουν μια απίστευτη χαρά. Ξέρουν ότι δεν έχουν να ανησυχούν για τίποτε, γιατί οι γονείς τους είναι πάντα εκεί για να τα προστατεύσουν και να τα φροντίσουν. Αυτή η τόσο «απλή πίστη» είναι που κάνει τα παιδιά τόσο χαρούμενα και ευτυχισμένα. Γιατί η πίστη φέρνει εμπιστοσύνη και η εμπιστοσύνη φέρνει πάντα χαρά!
4. Μην τα παρατάς ποτέ!
Όταν ένα παιδί αρχίζει να μαθαίνει να περπατάει, κάνει μερικά δειλά βήματα και μετά σωριάζεται κάτω. Αμέσως σηκώνεται και πάλι, προσπαθεί και πέφτει ξανά. Αυτό μπορεί να συμβεί εκατοντάδες φορές μέχρι να καταφέρει να μάθει να περπατάει. Κι όμως όσες φορές κι αν δεν καταφέρει να σταθεί όρθιο ή να περπατήσει ποτέ δε νιώθει ότι έχει αποτύχει. Ξέρει ότι το πέσιμο είναι κομμάτι της εξέλιξης του, κομμάτι του να μάθει να περπατάει. Κι όσες φορές κι αν «αποτύχει» εκείνο δε θα σταματήσει μέχρι να «πετύχει». Όλοι εμείς μπορούμε να μάθουμε από αυτήν την προσπάθεια των παιδιών. Κάθε φορά που πιστεύουμε ότι αποτύχαμε, μπορούμε να τη δούμε σαν άλλον ένα βήμα εξέλιξης. Όπως άλλωστε έλεγε και ο σοφός πνευματικός δάσκαλός, συγγραφέας ποιητής, καλλιτέχνης, ζωγράφος και αθλητής Σρι Τσινμόι «η αποτυχία είναι το πιο γρήγορο επόμενο τραίνο που θα πάρεις για να πλησιάσεις τη μεγάλη επιτυχία». Αν υιοθετήσουμε το σύνθημα μην τα παρατάς, τότε σίγουρα κάποια στιγμή θα συναντήσουμε και την επιτυχία!
5. Παίξε το παιχνίδι της ζωής
Για τα παιδιά, όλα είναι παιχνίδι. Και το παιχνίδι πάντα στοχεύει στη χαρά. Τα παιδιά δεν τα αφορά αν χάσουν ή κερδίσουν, θέλουν μόνο να χαίρονται. Παρακολουθώντας τα παιδιά να παίζουν μαθαίνουμε κάτι πολύ σπουδαίο: Η ζωή από μόνη της είναι παιχνίδι και όλοι είμαστε παίκτες!. Όταν παίρνουμε τη ζωή πολύ σοβαρά συχνά υποφέρουμε και νιώθουμε μίζερα. Όταν τη δούμε σαν παιχνίδι απλώς θα περάσουμε καλά. Η αποτυχία ή η επιτυχία δεν παίζουν και μεγάλο ρόλο. Και τα δύο αποτελούν εξαιρετικές εμπειρίες που μας διδάσκουν πώς να παίξουμε το παιχνίδι!