Οπτιμιστρια η πεσιμιστρια?

 Ειμαι απο τους ανθρωπους που αρνουνται κατηγορηματικα να ανοιξουν την τηλεοραση, ειδικα οταν προβαλλει δελτια ειδησεων. Αυτην την περιοδο με την εισοδο της Ελλαδας στο ΔΝΤ νομιζεις οτ η ωρα της κρισης ηρθε. «Παραλυουν αυριο ιδωτικος τομεας και δημοσιος τομεας με γενικη απεργια», «μειωνεται ο κατωτερος μισθος απο 740€ σε 600€» ειναι μερικες ειδησεις που βλεπουμε στις οθονες μας. Η ενημερωση ειναι τοσο επιλεκτικη, δινεται π.χ. τετοια εμφαση στους εμπρησμους που εγιναν στην τραπεζα Μαρφιν κι οχι οτι υπηρχαν και καποιοι διαδηλωτες και μαλιστα μεταναστες απο οτι εμαθα, που προσπαθησαν να διασωσουν τους εγκλωβισμενους της οδου Σταδιου που αυτο απο μονο του ειναι ενα πολυ θετικο γεγονος που δεν δημοσιοποιηθηκε ιδιαιτερα.
Η κοινη συνισταμενη ολων αυτων ειναι οτι προσπαθουν απροκαλυπτα να ενοχοποιησουν ολους μας για την κατασταση στην οποια εχει περιελθει η Ελλαδα. Φταιει κι ο ψιλικαντζης κι ο μεγαλοεπιχειρηματιας και ο συνταξιουχος και ο γκολντεν μποι. Κι αφου φταιμε ολοι λοιπον, απαγορευται και να θυμωσουμε αρα να πως καταληγουμε να νιωθουμε αυτοαπορριψη και να πως σιγα-σιγα αποδεχομαστε τα μετρα. Βοηθα βεβαια, οτι συνεχεια μας βομβαρδιζουν με στατιστικες «το 20% ζει κατω απο το οριο της φτωχειας», «1.000.000 ανεργοι» κλπ, κι ετσι περνουν το μηνυμα οτι οποιαδηποτε διαδηλωση και να κανουμε ειναι ακυρη και ακαιρη και γενικα οτι τα μετρα ειναι μονοδρομος.
Δε θελω να μπω στη διαδικασια να σχολιασω αν πρεπει η οχι να μπουμε στο ΔΝΤ. Δεν ειμαι αρμοδια για κατι τετοιο. Εκεινο που θελω να πω ειναι οτι σε μια τετοια περιοδο κρισης μπορει πραγματικα να αποτελεσει μια καλη ευκαιρια να επανεκτιμησουμε καποιες αξιες, να ψαχτουμε περισσοτερο και να γινουμε πιο συνειδητοι στις επιλογες μας. Να κανουμε μια σταση και να κατεβουμε λιγο απο αυτο το τρενακι που τρεχει με ιλιγγιωδη ταχυτητα και ειναι σαν να ειμαστε οι επιβατες-φαντασματα αφου ειμαστε αποντες στα δρωμενα, και να επεξεργαστουμε περισσοτερο ο,τι πληροφορια μας δινεται, να παρατηρουμε με διαυγεια τι συμβαινει γυρω μας και σε μας τους ιδιους.
Ειπα μια μεγαλη κουβεντα: διαυγεια. Ειναι τοσο δυσκολο για το νου να σταματησει να αναλωνεται σε σκεψεις που αφορουν το παρελθον η το μελλον του και να επικεντρωθει στο εδω και τωρα. Αλλα μονο ετσι θα αισιοδοξησουμε. Να αρχισουμε να βγαινουμε απο το καβουκι μας, να αρχισουμε να απολαμβανουμε τα απλα πραγματα, που αυτο μπορει να σημαινει απο το να βγαλουμε βολτα το σκυλο μας το πρωι, μεχρι να δοκιμασουμε μια νεα συνταγη μαγειρικης, να μαζευομαστε στα σπιτια και να φερνει ο καθενας μας απο κατι για να βοηθησει το νοικοκυρη που ανοιγει το σπιτι του, η να μπαινουμε 3-4 ατομα σε ενα αμαξι για να παμε σε εναν κοινο προορισμο. Πιστευω οτι οι ανθρωποι θα ερθουμε πιο κοντα ετσι και ειναι τοσο ομορφο αυτο.
Αισιοδοξη η απαισιοδοξη λοιπον; Ειμαι ανθρωπος αρκετα κυνικος, και δε λεω, αρκετα συχνα πεφτει η διαθεση μου, μαλιστα τοσο που η γλωσσα του σωματος μου το εκπεμπει απο μακρια. Αλλα παντα μεσα μου μια φωνη μου λεει οτι θα τα καταφερεις κι οτι θα περασει κι αυτη «μπορα», και ειθισται να την ακουω, οποτε ναι, ειμαι αισιοδοξη. Εσεις;

Published by

Nat

Always seeking the truth and curious about life mysteries

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.